Niszczejąca perełka architektury – Dwór w Studzieńcu

Prawdziwą perełką Studzieńca mógłby być mieszczący się w nim dwór Kierskich i Swinarskich. Mógłby być…

Ale niestety nie jest… Piękny, szachulcowy budynek wzniesiony w II połowie XVIII wieku stoi zamknięty i niszczeje. Gontowy dach, kryjący użytkowe poddasze, pilnie wymaga remontu, podobnie jak kamienne schody i cały teren dokoła zarośnięty chaszczami.

Wielka szkoda, bo wzniesiony na planie prostokąta dom z dwoma alkierzami jest wspaniałym przykładem szlacheckiej siedziby.   Zwłaszcza, że charakteryzują go bardzo zgrabne proporcje, uzyskane za pomocą piętrowych wstawek w ryzalitach frontowym i ogrodowym, oraz wysokiego, łamanego dachu. Ściany wzniesione w konstrukcji ryglowej wspaniale kontrastują bielą tynku z ciemnym brązem drewna. Dzięki wysokiemu podpiwniczeniu do głównego wejścia prowadzą kamienne schodki. Drzwi, zamknięte łukowo ujęte  są w architektoniczny portal którego pilastry podtrzymują woluty, na których opiera się profilowany gzyms z półkolistą arkadką w części centralnej.

Wzniesione na planie kwadratu i przekryte czterospadowym dachem alkierze, są mocno wysunięte w stosunku do korpusu głównego. Dzięki temu nadają budowli nieco warowny charakter.

Dwór zbudowany został dla Ludwika Kierskiego i jego potomkowie użytkowali  go do do końca XVIII wieku.  Pod koniec tego stulecia majątek, drogą zamążpójścia wnuczki Ludwika, Józefy, dostał się jako jej wiano, jej mężowi Antoniemu Swinarskiemu herbu Poraj. W XIX wieku Studzieniec należał do Raczyńskich z Obrzycka, a w okresie międzywojennym do Bolesława Tomaszkiewicza.

W latach 80 tych XX wieku dwór przeszedł gruntowny remont. Niestety od tego czasu nikt nie inwestuje w piękny obiekt. Za to powstała jego wierna replika w skansenie w Dziekanowicach. Trochę to dziwne, że zamiast otaczać opieką autentyczny zabytek, tworzy się jego klony…

Zaniedbany park dworski otacza budynek z trzech stron, Na południowym krańcu ogrodu znajduje się domek ogrodnika. Nie dotarłam do niego, gdyż teren nie zachęcał do spacerów. Przedzieranie się przez gąszcz splątanych badyli i brodzenie po kostki w mieszaninie zielska, liści i śmieci wydawało mi się zbyt uciążliwe.