Filmowy listopad

Ze wszystkich dwunastu miesięcy, listopad lubię najmniej…  Dni krótkie, pogoda kiepska, do lata daleko, świat w monochromatycznych barwach… Może właśnie dlatego, aby oderwać się nieco od wszechobecnej szarości, w listopadzie najczęściej odwiedzam kino. W tym roku, właśnie w listopadzie, na ekrany weszło parę nowych filmów, które chciałam obejrzeć. Byłam na „Spencer”, „Bo we mnie jest seks” i „Dom Gucci”. Wszystkie trzy obrazy traktują o znanych osobach, ale żaden z nich, nie jest dziełem stricte biograficznym. Opowiem o swoich wrażeniach z seansów, w kolejności oglądania filmów.

Jesień

Jesieni nie lubię. Krótkie dni, mało światła, niskie temperatury nie wpływają na mnie pozytywnie, dlatego staram się wykorzystać każdy słoneczny dzień. Na szczęście, samo miasto Poznań jak i jego najbliższe okolice, obfitują w atrakcyjne miejsca do spacerowania. Korzystając z przepięknej, jak na listopad, pogody wybrałam się do Czerwonaka, aby „wspiąć” się na Dziewiczą górę. Liczyłam na to, że znajdująca się na niej wieża obserwacyjna będzie czynna i nacieszę oczy panoramą i, zapewne już ostatnimi, kolorami jesieni.

„Wesele” Smarzowskiego czyli ciężki orzech do zgryzienia

Od pewnego czasu różne obowiązki trzymały mnie „na krótkim łańcuchu” w domu. Ostatnio byłam już tak nimi zmęczona, że postanowiłam sobie zrobić krótkie wagary. Plan był prosty:  ulubione lody orzechowe i kino. Tymczasem serwująca ten przysmak „lodziarnia” w Cinema City okazała się zamkniętą i zamiast orzechów w lodach, dostałam ciężki orzech do zgryzienia w postaci „Wesela”   Wojciecha Smarzowskiego.   Wybór tego obrazu okazał się niezbyt trafioną decyzją.  Już w połowie filmu zaczęłam żałować, że nie poszłam na nowego „Bonda”, no ale stało się…

Najazd na Gdynię…

Mój ostatni wrześniowy weekend, za sprawą dość nieoczekiwanego wyjazdu do Gdyni, obfitował we wzruszenia i radości. Te  pozytywne emocje wywołało niecodzienne zaproszenie, które  do zaprzyjaźnionej grupy, wystosowała nasza licealna koleżanka, pieszczotliwie zwana „Lucią”.

Świąteczne życzenia

Przed nami kolejne święta, które wbrew tradycji, w większości spędzimy w bardzo „nieświątecznej” atmosferze. Wielu z nas na zawsze pożegnało  kogoś bliskiego, wielu  walczy z chorobą. Wszystkim towarzyszy lęk  o zdrowie najbliższych, pracę, środki do życia… Mające nikłe szanse na spełnienie, zwyczajowe życzenia „Wesołych Świąt”,  wydają  się w tej sytuacji nie na miejscu.  Dlatego też ograniczę się do życzeń, aby  ta Wielkanoc upłynęła wszystkim zdrowo i spokojnie. Życzę też siły, wytrwałości i wiary, że jeszcze będzie „normalnie”.  I jeszcze, żeby  budząca się do życia przyroda i wiosenne słońce natchnęły Was optymizmem i nadzieją. Nie mamy większego wpływu na sytuację, możemy jedynie zmienić nasze do niej nastawienie.

„Latawce”

Z reguły ostatnio swój wieczorny czas dzielę (niekoniecznie sprawiedliwie) między netflixa a lekturę. „Latawce” Romaina Garego,  to najlepsza powieść jaką ostatnio udało mi się przeczytać. Z jej fragmentami zetknęłam się  dawno temu,  drukował je bodajże „Przekrój”. Te urywki zapadły mi w pamięć, jednak na całość przyszło mi długo czekać, bo przez lata „Latawce” nie zostały przetłumaczone na język polski…

Święta.

 

Im jestem starsza, tym  spokojniej podchodzę do świątecznych przygotowań, choć ciągle jeszcze upieram się, że  wigilijne potrawy powinny być przygotowane własnoręcznie. Porcjowanie łososia (bo karpia nie lubię), lepieniu uszek, pierogów, krojeniu sałatek to zajęcia mechaniczne, przez co sprzyjające wspomnieniom i refleksjom…

Pomyślałam sobie, że tegoroczne Święta, ze względu na sytuację, dla wielu będą przebiegać nietypowo. Odstępstwa od  bożonarodzeniowej tradycji szczególnie trudno zaakceptować, gdyż w naszej kulturze przyjęte jest aby spędzać je w szerokim gronie najbliższych. Dzieci nie odwiedzą rodziców, dziadkowie nie uściskają wnuków. Przykre, jednak sądzę że łatwiej jest znieść tę chwilową przykrość, niż tragedię choroby i poczucie winy, że może się do niej przyczyniliśmy.  W trosce o zdrowie i bezpieczeństwo najbliższych większość moich znajomych odwołuje rodzinne spotkania. Myślę, że rezygnacja z przyjemności przytulenia się, przełamania się opłatkiem, pobycia razem, jest  umiejętnością wzniesienia się ponad egoistyczną  potrzebą bliskości i dojrzałym przejawem miłości, która każe wziąć odpowiedzialność za zdrowie innych. Obserwując  ludzi szturmujących galerie handlowe  w poszukiwaniu prezentów   dochodzę do wniosku, że najlepszym prezentem jaki w tym momencie możemy zaproponować, to nie narażanie siebie i nikogo na dodatkowe ryzyko. Nawet najdroższy, najpiękniej zapakowany gadżet nie zrównoważy bliskim wiadomości, że przy okazji jego nabycia zaraziliśmy się…

Przygotowując świąteczne ciasto rozmyślałam o tym, komu jeszcze nie zdążyłam złożyć świątecznych życzeń i jak je sformułować, żeby nie brzmiały banalnie. Zastanawialiście się kiedyś nad tym, że życzenia kierowane do nas  bardzo wiele mówią o pragnieniach tego, kto je wypowiada?  Na przykład takie „życzę Wam, abyście wreszcie się pobrali” to zakamuflowany przekaz: „oczekuję, że usankcjonujecie w końcu swoją dwuznaczną sytuację” bądź: „mam ochotę pobawić się na weselu”.  Życzenie pojawienie się na świecie dzieciątka, to nic innego jak: „chcę mieć wreszcie wnuki” (jeśli wypowiada je któreś z rodziców) lub „co macie mieć lepiej ode mnie” (jeśli nam tego życzy znajoma obarczona czwórką). Życzliwe: „obyś znalazła lepszą pracę” może być komunikatem „martwię się, że będziesz chciała pożyczyć ode mnie kasę”…   Do tej pory składając życzenia nie  zastanawiałam się, jak mogą zostać one odebrane. A przecież mogłam wpędzić kogoś w poczucie winy, że choć osobiście jest szczęśliwy, to jednak nie spełnia moich oczekiwań. Moja wizja absolutnego szczęścia może nie pokrywać się z wyobrażeniem o nim innych. Postanowiłam więc, że jeśli nie mam absolutnej pewności, że druga strona akurat o tym marzy,  moje życzenia ograniczą się do banalnych ogólników. W końcu mam najlepsze intencje i nie chcę nikogo wprawiać w zakłopotanie czy zranić… Pogrążona w tych rozmyślaniach  uporałam się z rutynową robotą i w obliczu bardziej absorbujących działań, przestałam snuć swoje dywagacje.

Jakkolwiek postanowicie i uczynicie, życzę (oczywiście również egoistycznie) aby te Święta upłynęły Wam bezpiecznie i zdrowo. Żebyście, mimo wszystko, spędzili je radośnie, znajdując w nowej sytuacji jakieś pozytywy, jak choćby ten, że mniejsza ilość gości przekłada się na krótszy czas spędzony na  kuchennych przygotowaniach, a kręgosłup jest Wam wdzięczny za nie dźwiganie ciężkich zakupów.

Zgodnie z tytułem mojego bloga „na przekór” sytuacji, Wszystkim życzę Wesołych Świąt !

 

Przed Świętami…

Czas większych prac przedświątecznych już za mną. Okna pomyte, zakupy zrobione, kartki rozesłane. Choinka  stoi, uszka i pierogi (z dwoma rodzajami farszu) polepione, zakwas na barszcz czeka na użycie. Z przygotowywaniem reszty potraw i ciast, aby były świeże, muszę się wstrzymać do środy. Tradycyjne, „opłatkowe” spotkania towarzyskie w tym roku nie wchodzą w grę, więc nadmiar wolnego czasu postanowiłam spożytkować na spacer po centrum miasta. Chciałam nacieszyć oczy urodą gwiazdkowych dekoracji, zanim mieszkańcy Poznania ruszą tłumnie na starówkę.

Wituchowo, pałac Mańkowskich i Fussów.

Wizytę w Wituchowie planowałyśmy już od czasu odwiedzin w Gałowie, jako że oba te majątki łączy osoba hrabiny Zofii z Karskich Mycielskiej. Niestety, nasze dobre chęci i przygotowanie teoretyczne nie zawsze wystarczają, bo o ile Gałowo jest zadbane i otwarte dla   turystów, o tyle Wituchowo stanowi jego przeciwieństwo. Niewiele udało nam się zobaczyć. Majątek jest obecnie własnością prywatną.  Sądząc ze stanu technicznego budynków, właściciel nie bardzo się nimi przejmuje,  jednak z jakiś powodów nie są mu obojętne na tyle, aby pozwolić je obejrzeć. Mimo żarliwych negocjacji ze stróżem nie udało nam się wemknąć na teren pałacowego parku. Musiałyśmy zadowolić się tym, co widać zza płotu, a widać niewiele…

Życie w zawieszeniu…

Od prawie dwóch miesięcy żyjemy w cieniu epidemii. Każdy dzień przynosi nowe sytuacje, wyzwania i obostrzenia. A to „nowe” trudne jest do zaakceptowania. Nakaz izolacji wszystkim, poza zdeklarowanymi introwertykami, już zdążył porządnie dać w kość. Nie jest łatwo  przestawić się wyłącznie na stacjonarny tryb pracy, siedzenie w domu, rezygnację z dotychczasowych przyzwyczajeń i rozrywek.