Dosłownie przy samej szosie prowadzącej z Poznania do Wronek, w miejscowości Napachanie, stoi niezwykła budowla.
Jest to pałac wybudowany w 1897 roku, dla Rudolfa Griebla, przez berlińską firmę architektoniczną Solf i Wichards. Historia wsi Napachanie, bardzo nietypowo, jest dobrze udokumentowana od XIV do XVI wieku potem niestety „czarna dziura”. W średniowieczu wieś należała do rodu Nałęczów, z których Wincenty Napachanie herbu Nałęcz, wzmiankowany jest w dokumencie z 1417 roku. Po Nałęczach, którzy przyjęli nazwisko Sadowskich od majątku „Sady” koło Lusowa właścicielami Napachania byli Andrzej Miaskowski podkomorzy poznański, a po 1580 roku współwłaścicielem stał się Andrzej Przecławski herbu Glaubicz. Dalej trudno prześledzić jest losy posiadłości. Prawdopodobnie nie stanowiła ona głównej siedziby rodowej, a była tylko jednym z folwarków, często zmieniających dzierżawcę lub właściciela.
W połowie XIX wieku, właścicielem przeszło 800 hektarowego folwarku stał się Niemiec Rudolf Griebl. On to zatrudnił prestiżowe biuro projektowe Solf i Wichards (właśnie w tej pracowni zaczynał swą karierę twórca Bauhausu, Walter Gropius) by zaprojektowali dla niego pałac.
Wznieśli oni budynek z nieotynkowanej cegły na kamiennej podmurówce. Nadali mu formę eklektyczną, o przewadze cech neorenesansowych. Budowla jest wielokondygnacyjna i zaopatrzona w wysoką (25m) kwadratową wieżę. Całość wzorowana jest na architekturze angielskiej, a projekt był na tyle interesujący, że znalazł się w ówczesnym specjalistycznym czasopiśmie „Berliner Architekturwelt”. Przewodniki wtłaczają obiekt w styl „Qeen Anne Revival”, modną u schyłku XIX wieku na północy Europy, reminiscencję stylu Królowej Anny Stuart. Pałac Griebla rzeczywiście wykazuje z nim pewne zbieżności stylowe ( asymetryczna fasada, wieża, wykusz okienny, zastosowanie dwukolorowych materiałów budowlanych, dwuspadzisty dach).
Już z daleka przyciągają wzrok strome, schodkowe szczyty ryzalitów fasady głównej. Elewacje boczne są dużo skromniej zdobione. Przy bliższych oględzinach zauważa się inne zachwycające detale architektoniczne. Przede wszystkim wykonany z piaskowca portal wejściowy i „kotarowe” obramienia okien. Ciekawym rozwiązaniem jest ryzalit z charakterystycznym angielskim wykuszem.
Pałac był pełen nowoczesnych udogodnień takich jak międzykondygnacyjna winda do podawania posiłków, pomieszczenia chłodnicze w podziemiach, żaluzje okienne wmontowane w ściany.
Budynek otacza park krajobrazowy o powierzchni ponad siedmiu hektarów w którym znajdują się dwa stawy i wiele okazów pomnikowych lip. Niestety obecnie park jest bardzo zaniedbany.
Od 1918 roku właścicielem pałacu był J. Kullak. To prawdopodobnie jego spadkobiercy wystawili obiekt na sprzedaż z ceną wywoławczą 4 500 000. W 2015 roku pałac znalazł nabywcę, podobno za mocno obniżoną cenę. Nowy właściciel nie długo jednak cieszył się (?) nabytkiem, bo na płocie znowu wisi ogłoszenie „obiekt na sprzedaż”.
Na przekór dniom 