Wiosna w tym roku nie rozpieszcza temperaturami. Z tego powodu imprezy plenerowe raczej nie kuszą … Pozostają te „pod dachem”.
Aby stworzyć sobie ,choć wrażenie, „ciepełka” poszłam na film „Królowa pustyni”. Kombinowałam, iż zwizualizowanie gorącego klimatu orientu, jakoś automatycznie mnie rozgrzeje. Czytaj dalej
Po odwiedzinach w dawnej siedzibie Górków, pora złożyć wizytę w sanktuarium Matki Boskiej Pocieszycielki i św. Stanisława biskupa. Gotycki kościół to fundacja Świdwów-Szamotulskich, rozbudowana przez Łukasza Górkę w trójnawową bazylikę.
Nacieszywszy wzrok bryłą świątyni wchodzę do środka. Piękne wnętrze przekrywają gwiazdziste sklepienia. Delikatna, roślinna polichromia podkreśla bieg ceglanych żeber. Na belce tęczowej umieszczono czternastowieczny krucyfiks.
Uwagę przykuwa ołtarz główny ze snycerką wykonaną przez Stanisława Kosiorowicza. Przed nim płonie „wieczna lampa”, dar króla Jana Kazimierza. W nawie głównej znajduje się renesansowy nagrobek Jakuba Rokossowskiego, pochodzący z warsztatu Canavesiego.
Ale prawdziwy skarb skrywa nawa południowa. W kopii barokowego ołtarza Antoniego Swacha, umieszczony jest niewielki obraz. To ruska ikona przedstawiająca Matkę Boską Kazańską. Obraz ten pozyskał, od ruskiego kniazia będącego w niewoli u Jana Kazimierza, Aleksander Wolff, ówczesny dzierżawca Szamotuł, który w tym czasie przebywał na dworze królewskim. Wolff umieścił obraz w prywatnej kaplicy zamkowej. Kiedy zauważył łzy na malowanym obliczu Madonny, przeniósł obraz do skarbca kolegiaty. Od 1664 roku ikona ma status „cudownej”, gdyż za jej przyczyną działy się rzeczy niezwykłe. Od tego też czasu zaczął się kult Szamotulskiej Pani, Pocieczyszecielki Strapionych.
W latach II wojny obraz, również niemalże cudem, ocalał przed hitlerowską grabieżą. Choć wydaje się to niemożliwe, kościelnemu, Henrykowi Ciężkiemu, udało się go „wyprosić” u gestapowca i ocalić przed wywózką.
Liczne wota świadczą, że wiele próśb wzniesionych do Szamotulskiej Pani zostało spełnionych…
Podziwiam urodę szamotulskiego rynku, którego centrum zamiast ratusza, nietypowo zajmuje zwarty blok zabudowy. Zabawny słup ogłoszeniowy z zegarem nadaje pierzei specyficzny klimat.
Jeszcze tylko chwilę poświęcam dawnemu klasztorowi reformatów i przylegającemu doń kościołowi Św. Krzyża.
Kościół i klasztor stoją na miejscu dawnego zamku Nałęczów Świdwów ( zamek północny, opisany w poprzednim poście o Szamotułach, należał do Nałęczów Szamotulskich). W 1673 roku Jan Korzbok Łącki sprowadził tu zakon szpitalników ofiarowując im teren i pieniądze na budowę założenia. Powstał budynek świątyni w typie salowym z trójprzęsłową nawą.
Wyposażenie wnętrza jest jednolite, utrzymane w stylu rokokowym. Wykonane zostało przez poznańskiego snycerza Józefa Eglamena. W ołtarzu głównym znajduje sie krucyfiks (zgodnie z wezwaniem kościoła) z XVII wieku oraz posągi Matki Bolesnej, Jana Chrzciciela, zakonników, Boga Ojca, Ducha świętego i aniołów. Obrazy namalowane zostały przez Adama Swacha.
Klasztor został zbudowany wokół czworobocznego wirydarza. Po wojnie budynki opustaszały, bo zakon przeniósł się do Wronek.
Obecnie trwają w nich prace inwentaryzacyjne i adaptacyjne. Po zakończeniu remontu, do poklasztornych zabudowań ma zostać przeniesiona plebania.
Przed kościołem stoi pomnik Wacława z Szamotuł, renesansowego poety i kompozytora.
I jeszcze tylko rzut oka na budynek dawnej szkoły argonomicznej. Ten neorenansowy budynek powstał w 1880 roku i do dzis służy oświacie.
Korzystając z tego, że mogę swobodnie poruszać się po centrum, wybrałam się na shopping . W końcu zaczęły się wyprzedaże, każdy sklep udekorowany jest bądź to banerem, bądź plakatem z olbrzymim napisem „SALE”. Wszystkie kuszą co najmniej 50 procentowymi przecenami.
Czytaj dalej
Wizytę w Muzeum Historii Naturalnej złożyłam z tych samych pobudek co w Muzeum Archeologii, czyli z ciekawości jak tam „w środku” wygląda. Zwłaszcza, że córka widząc moje rozczarowanie niepowodzeniem z „Old Library” w Trinity College, zapowiedziała iż odnajdę w nim wiktoriańskiego ducha.
No duchów tam faktycznie nie brakowało… Czytaj dalej
Podczas jednej z licznych podróży służbowych dojechałyśmy z Szefcią do, zagubionej na skraju Puszczy Noteckiej, wsi Chojno.
Krajobrazy dookoła sielskie, spokój i cisza. Przyroda okryła się pierwszą, jeszcze trochę nieśmiałą zielenią, słońce zapala błyski w kałużach po niedawnych deszczach. Szosa pusta, w dolinie Warta leniwie toczy swe wody, na pastwiskach konie. Po prostu pięknie…
Wieś należała w XIV wieku do kasztelana poznańskiego, Tomisława z Szamotuł, następnie, przez dwieście pięćdziesiąt lat do rodziny Ostrorogów. Po nich przejęli dobra kolejno Potoccy, Radziwiłłowie i Sapiehowie. W 1737 roku, od Marianny Sapiehy, kupili majątek Kwileccy z Kwilcza. W tym też czasie pojawili się we wsi pierwsi osadnicy olęderscy. Do dziś pozostał po nich ślad w postaci ewangelickiego cmentarza. W 1812 roku, podczas odwrotu spod Moskwy, przez wieś przeszły oddziały wojsk napoleońskich. Dla wielu żołnierzy „Wielkiej Armii” był to ostatni i wiekuisty przystanek. Zostali pochowani w Chojnie w zbiorowej mogile. Dziś przypomina o nich głaz z pamiątkową tablicą, ustawiony przez mieszkańców wsi.
Kiedy już pozałatwiałyśmy sprawy służbowe i ponapawałyśmy się urokami plenerów, stanęłyśmy przed dylematem. Czy nadkładać drogi i jechać przez Wronki czy zdecydować się na skorzystanie z przeprawy promowej? Miejscowi straszą, iż zjazd do niej, a także sam wjazd na prom są karkołomne, łatwo uszkodzić zawieszenie. Z drugiej strony „czas nas goni”…
Postanowiłyśmy sprawdzić jak to w praktyce wygląda…
No cóż, niezbyt zachęcająco… Zatrzymujemy się niezdecydowane, rozważając wszystkie „za i przeciw”. Przez chwilę obserwujemy nadjeżdżający samochód. Wykonuje jakieś dziwne ewolucje, ale w konsekwencji udaje mu się bez uszczerbku wjechać na prom. Wysiadają z niego dwaj panowie i widząc nasze wahanie, gorąco namawiają do skorzystania z przeprawy. Obiecują instruktaż, więc „z duszą na ramieniu” decydujemy się.
Ostrożnie ruszamy i wolniutko pokonujemy przeszkodę w postaci uskoku, wygenerowanego przez niski poziom wody. No i pełen sukces! Stoimy czterema kołami na pokładzie promu!
Zachwycone uwieczniamy nasz wyczyn. Pan „promowy” z sympatią odnosi się do prywatnej sesji zdjęciowej, a nasi nowi „koledzy” zgłaszają akces dalszego pilotowania nas. Szarmancko oświadczają, ze specjalnie dla nas nadłożą trochę drogi, abyśmy nie błądziły.
Płynięcie promem jest przyjemne. W sumie szkoda, że drugi brzeg jest tak blisko, Warta to nie Nil… 
Przeprawa nie trwa nawet pięciu minut. Zadowolone z zaoszczędzenia czasu wsiadamy z powrotem do auta. Drogą wojewódzką 145 (przestrzegam przed nią, wygląda nieco inaczej, niż na mapie) mkniemy za naszymi „zającami” w las, będący skrajem Sierakowskiego Parku Krajobrazowego. Wtedy nawet nie przypuszczałyśmy, że prawdziwe emocje i adrenalina dopiero przed nami… 
Oj działo, się działo…
Piątkowy wieczór spędziłam na spektaklu sztuki G. Zapolskiej „Moralność Pani Dulskiej”. Wystawiał ją na scenie DK „Dąbrówka” zespół Teatru Castingowego mplusm. Premierowe przedstawienie zgromadziło liczną publiczność, sala była pełna. Czytaj dalej
Wizytówką i najbardziej charakterystycznym punktem Szamotuł jest wyniosła wieża ciśnień. Zbudowana została, wraz z wodociągiem miejskim, w 1906 roku przez dusseldorfską firmę Heinricha Schevena i służyła mieszkańcom do ok 1978 roku. 
Czytaj dalej
Przepięknie położona, na skarpach morenowych pagórków, wieś Wierzenica ma się czym pochwalić…
W jej obrębie znajduje się dwór Augusta Cieszkowskiego, wspaniały drewniany kościół pod wezwaniem św. Mikołaja i zabytkowa karczma. Dla tych trzech powodów „Szefcia” zboczyła nieco ze „służbowej” trasy…
Zwiedzanie zaczynamy od dworu usytuowanego na wysokiej skarpie. Parterowy budynek z ryzalitem w części centralnej, powstał w połowie XIX wieku jako siedziba rodu Cieszkowskich.
Czytaj dalej
Jako bonus od losu dostaję w tym roku drugą wiosnę. I jeszcze czekam na trzecią… Pierwszą przeżyłam w styczniu w Dublinie, gdzie obok przybranych świątecznie choinek , na trawnikach kwitły cyklameny i bratki.
Czytaj dalej
Na przekór dniom 