Pałac książąt Sachsen Meningen w Mikuszewie. Wielkopolskie rezydencje.

Jadąc z Wszemborza zatrzymałyśmy się w Mikuszewie. Dziś to niewielka miejscowość, ale niegdyś była własnością rycerzy i książąt. Chęć obejrzenia śladów  po tych ostatnich sprawiła, że postanowiłyśmy zrobić we wsi krótki postój i zwiedzić  dość dobrze zachowany zespół pałacowy. Dzień, choć wietrzny, był pogodny więc z przyjemnością zrobiłyśmy sobie mały spacer, który pozwolił nam odetchnąć i rozruszać się po wielogodzinnym siedzeniu w aucie.

„Strach” w Kielcach

Strach to uczucie znane ludzkości „od zawsze”. Sądząc po ilości synonimów ma on nieskończoną ilość natężeń od „obawy i zaniepokojenia” po „trwogę i panikę”. Moim zdaniem praźródłem strachu są dwa czynniki: brak wiedzy oraz jej nadmiar. Wszyscy ulegamy temu niekomfortowemu uczuciu, często nawet nie próbując dociekać, skąd ono się bierze ani jak je zwizualizować. Między innymi dlatego, gdy  podczas zimowego (choć w tym roku raczej z nazwy, niż aury) wypoczynku, zawadziłam o Kielce, skorzystałam z okazji i wybrałam się na wystawę poświęconą zjawisku strachu, zorganizowaną przez Muzeum Narodowe w Pałacu Biskupów Krakowskich.

Kościół pod wezwaniem Antoniego Padewskiego i klasztor franciszkanów konwentualnych w Poznaniu

W  sobotnie przedpołudnie wybrałam się na spacer po starówce. Przy okazji wstąpiłam do, usytuowanego na Wzgórzu Zamkowym, kościoła pod wezwaniem św. Antoniego. Choć to stosunkowo „młoda” świątynia i na zewnątrz nie prezentuje się zbyt okazale zapewniam, że warto wejść do środka. Należ podkreślić, że drzwi kościoła są cały dzień otwarte dla wiernych i turystów, co jak ubolewam, wcale normą w polskich świątyniach nie jest.  O ile sobie dobrze przypominam, jedynie kościoły przy franciszkańskich klasztorach „tak właśnie mają”, że nie zamykają się przed ludźmi.

Dwa Teatry Stare i Kamienica Wolnych w Krakowie

Przy placu Szczepańskim  moją uwagę zwracają dwa budynki wyróżniające się secesyjnymi fasadami. To gmach Teatru Starego i kamienica należąca niegdyś do radnego miejskiego Jana Wolnego. Obie sąsiadujące ze sobą kamienice powstały mniej więcej w jednym czasie, choć zbudowano je na zrębach wcześniejszej zabudowy.

Kościół św. Anny w Krakowie

Znowu zawitałam do Krakowa. Wędrując zaśnieżonymi Plantami skręcam do znajdującego się nieopodal kościoła  pod wezwaniem św. Anny. Z zewnątrz ta barokowa budowla sprawia imponujące wrażenie, chciałam więc przekonać się, jak wygląda jej wnętrze.Liczyłam na to, że jako kościół akademicki będzie otwarty. Nie zawiodłam się.

Zabytki Nowego Korczyna

Korzystając z tego, że część wakacji spędzałam na południu kraju, wybrałam się do Nowego Korczyna. Taką wyprawę planowałam już od kilku lat, kilkukrotnie nawet zdarzyło mi się przez Nowy Korczyn przejeżdżać, ale do tej pory zawsze brakowało mi czasu aby się w nim zatrzymać. Tym razem pojechałam tam „specjalnie”.

Pewnego razu w Hollywood

Już po urlopie… Jednak pogoda nadal typowo letnia a wysokie temperatury powietrza  dają się we znaki. Aby choć na chwilę odpocząć od upału, postanawiam wybrać się do kina, jako że sale multipleksów są należycie klimatyzowane… Sprawdziłam repertuar i mój wybór padł na „Pewnego razu w Hollywood”.

Stary Sielec. Dwór Czartoryskich. Wielkopolskie rezydencje

Udało mi się zobaczyć  dwór Czartoryskich w Starym Sielcu. Okazję do tego, jak zazwyczaj, stworzyła podróż służbowa.  Choć wyjeżdżając Szefcia nieraz sarka, a czasami wręcz się odgraża, że „dzisiaj nic z tego”, jednak na widok każdej zabytkowej budowli oczy jej się śmieją i gdy tylko czas nam pozwala, zatrzymujemy się przy niej na chwilę. Tak też było w Starym Sielcu.

Asyż. Kamienne miasto św. Franciszka i św. Klary.

Po wizycie w bazylice św. Franciszka mamy czas wolny. Przewodniczka zachęca do spróbowania miejscowych przysmaków,  zachwala znakomite mięsiwa (porchettę) i wędliny. Faktycznie, eksponowane na wystawach okolicznych sklepików, wyglądają smakowicie.  Poleca także oliwę aromatyzowaną truflami  i wyroby czekoladowe znanej firmy Perugina.  Mnie jednak szkoda czasu na jedzenie. Chcę zobaczyć jak najwięcej… Przypominają mi się słowa  mojej dawnej, nieodżałowanej pani promotor, profesor A. Kamzowej, która twierdziła, że historyk sztuki może obywać się bez jedzenia i snu. Ha… Coś w tym jest! Szybka kawa i lody (przewyborne) wystarczają żeby nabrać sił do dalszej włóczęgi po mieście.

Asyż świętego Franciszka

Dotychczas we Włoszech zwiedzałam duże miasta, pełne ludzi, gwaru i zgiełku. Miasta, w których historia zdominowana jest przez współczesność.  Takie, które uległy znacznym przemianom, choć zachowały wspaniałe zabytki. Asyż jest zupełnie inny… Asyż, to urbanistyczna jednolitość i pastelowy koloryt. Asyż, to spokój i zaduma. Asyż, to wszechobecny zapach jaśminu i lawendy. Asyż to miasto, w którym duch i materia wzajemnie się przenikają, dopełniają oraz inispirują. Asyż jest po prostu magiczny!  Miasteczko wygląda jakby czas się w nim zatrzymał. Przytulone do wzgórza Subasio, na którym (i z którego) wyrosło zdaje się drzemać i śnić o czasach, kiedy po jego bruku chadzali Giovanni di Bernadone i Chiara Offerduccio…