Życie w zawieszeniu…

Od prawie dwóch miesięcy żyjemy w cieniu epidemii. Każdy dzień przynosi nowe sytuacje, wyzwania i obostrzenia. A to „nowe” trudne jest do zaakceptowania. Nakaz izolacji wszystkim, poza zdeklarowanymi introwertykami, już zdążył porządnie dać w kość. Nie jest łatwo  przestawić się wyłącznie na stacjonarny tryb pracy, siedzenie w domu, rezygnację z dotychczasowych przyzwyczajeń i rozrywek.

Sutasze

Nie lubię robienia kolczyków. Sama myśl, że mam wykonać dwa identyczne wisiorki wywołuje we mnie odruch buntu. Ale są sytuacje, w których moje chęci i preferencje schodzą na plan dalszy. Do nich należy ta, kiedy zamówienie składa własna córka. Prosi o dwie pary kolczyków. Jedne mają być prezentem dla jej koleżanki, drugie chce dla siebie.

Naszyjniki

Długie wieczory sprzyjają siedzeniu w domu. Ponieważ nie należę do osób nadmiernie przywiązanych do programów telewizyjnych, zagospodarowuję sobie wolny czas inaczej. Kontynuuję moją akcję polegającą na wykorzystaniu wysypujących się ze wszystkich puzderek drobnych koralików i robię kolejne naszyjniki.

Pierwszy z nich jest utrzymany w czerwono różowej kolorystyce. Drobną sieczkę półszlachetnych kamieni uzupełniam większymi ceramicznymi paciorkami w kształcie walców, których użyłam jako „ograniczników” utrzymujących małe koraliki w ryzach.

Drugi z naszyjników jest utrzymany w tonacji perłowo – turkusowej. Ten uzupełniam małymi „frędzelkami” z maleńkich koralików używanych do toho i perełkami rzecznymi.

Powoli moja kolekcja luźnych paciorków się zmniejsza, z czego nie ukrywam, bardzo się cieszę. Trudno jest utrzymać je w porządku. Jednak, zapewne kiedy już wszystkie zagospodaruję zrobi mi się smutno i czegoś będzie mi brakować. Ciekawe jak długo uda mi się powstrzymać przed kupnem nowych? Bo w to, że już całkowicie zaprzestanę tworzenia nowych egzemplarzy biżuterii nie bardzo chce mi się wierzyć.  Choć staram się unikać wizyt w sklepach oferujących akcesoria do rękodzielnictwa od czasu do czasu po prostu mnie wsysają no i wtedy moje silne postanowienia idą się bujać… Po długim czasie buszowania w koralikach, paciorkach, kaboszonach, kryształkach wychodzę  z nowymi trofeami i wizją co też z nich nie powstanie. Jedyną szansą na zaprzestanie tej działalności jest znalezienie nowego hobby…

Moja Szefcia twierdzi, że cierpię na ” zespół niespokojnych dłoni” i w związku z tym bezustannie muszę coś robić… Piec, malować, szyć, dziergać, lepić… Obawiam się że ona ma trochę racji…

Na fruwająco…

Wiosna stała się kalendarzowym faktem, choć za oknem nie zawsze ją jeszcze widać.  W powietrzu jednak coś drgnęło.  Na niebie ruch już wielki, ptaki odlatują i przylatują.  Ciągną całe klucze i pojedyncze sztuki.  Wyjeżdżając za miasto widziałam już żurawie i niezliczone ilości dzikich gęsi… Pewnie lada dzień zawitają bociany.

Centrum Wikliny Korbtex czyli zagłębiam się w meandry Nowego Tomyśla

Załatwiamy sprawy służbowe w Nowym Tomyślu i jego okolicach. Tym razem  wyjątkowo sumiennie, jeśli nie liczyć kawy wypitej „U Pieprzyka”, no ale tam mają wyjątkowo dobrą… Nie tracimy czasu na „skoki w bok” w celu obejrzenia interesujących miejsc. Jednak wyjeżdżając z Nowego Tomyśla nie możemy sobie odmówić wizyty w centrum wikliniarskim. Wszak właśnie wiklinie miasto zawdzięcza swą sławę, co widoczne jest nawet w jego herbie (kosz). Nie brakuje  na placach i uliczkach Nowego Tomyśla instalacji z tego surowca, jednak my chcemy zobaczyć prawdziwe ich zagłębie.

Naszyjniki

Przy przedświątecznych porządkach zauważyłam, że jestem posiadaczką nieprzeliczonej ilości koralików, paciorków, perełek, dżetów i tym podobnych drobiazgów. Oczywiście wtedy nie miałam czasu, żeby się nimi zająć. Teraz, kiedy świąteczna gorączka już za mną,  postanowiłam wreszcie definitywnie się z nimi uporać. Długie zimowe wieczory sprzyjają kreatywnemu spędzaniu czasu, więc mogę wykorzystać wszystkie „wysypujące się” z różnych puzderek, szkatułek i pudełeczek koraliki.  Postanowiłam zużytkować  posiadane” skarby” i przynajmniej na jakiś czas, „zamknąć temat” ręcznie robionej biżuterii.

Letni naszyjnik

Latem unikam spędzania czasu nad tworzeniem biżuterii. Tego typu rozrywki zostawiam sobie na jesienne wieczory.  Czasem jednak muszę zrobić  odstępstwo od swych zwyczajów.

Sutasze

Dawno nie zajmowałam się  rękodzielnictwem. Ale nabycie ciekawych w swym kolorycie kamieni – agatów i jadeitów natchnęło mnie do wykonania bransoletki w tonacji fuksjowo- popielatej.

Na Zielonej Wyspie

Choć starałam się maksymalnie wykorzystywać czas na zwiedzanie Irlandii, to jednak wystarczało mi go także na inne zajęcia. Wieczorami szyłam sutasz na prezenty dla koleżanek córki.

Na początku zrobiłam wisiorek z krzemieniem pasiastym – podobno to kamień radości, mam nadzieję, że takową przyniesie obdarowanej osobie.Dodałam do niego biały turkus, miedziane elementy i szklane paciorki toho.

Sutasze

Uff… Najpiękniejsze w świętach jest to, że mijają, pozostawiając po sobie tylko garść gadżetów i zmęczenie.

Ale na razie, do następnej okazjonalnej gotowości jeszcze dobre osiem miesięcy ( choć licznik bije) więc jest czas na ważniejsze sprawy, takie choćby jak podróże, lekturę, wyjazdy, rękodzieło.

Przez  świąteczne przygotowania, a potem wyjazdy zaniedbałam nieco prace rękodzielnicze. A nazbierało mi się trochę „takich do wykończenia”, zaczętych, w połowie zrobionych i prawie skończonych ( z naciskiem na „prawie”).

Na „pierwszy ogień” poszedł naszyjnik dla córki. Dość prosty w formie, jedyną jego ozdobą jest przejrzysty fluoryt, stanowiący centralny punkt wisiorka.  Praca w zasadzie ukończona, muszę tylko podszyć ją „od lewej” mięciutką skórką, pozyskaną z niezgubionej rękawiczki. Czas na to wielki, bo niedługo dziecko przyleci, więc wypada ofiarować kompletny prezent.